Thursday, August 6, 2009
MY BOOKS AND POEMS - UKTAMOY
POEMS BY UKTAMOY
***
On the wall there hangs
The picture of flowers.
The window I open slowly,
The Air inside feels stuffy.
The wind of autumn
Runs into my room.
Flowers keep shaking
The flowers are bored.
From their fragrance
My room feels dizzy.
Blowing the wind tears
The leaves of flowers.
The buds peering
From under the crops
Open their breast
To the wild feelings.
Stumbled is the flower yard,
Lacking its flowers
The walls of the room
Have their bodies bent.
The flavoring flowers
Are blown by the wind.
At the torn flowers, look!
On the floor they are scattered.
***
The fallen leaves are weeping from sadness
A poet –fall is writing, with noises rustling.
Its last fragrance the perfume sprinkles,
The fall flushes like the sun setting.
The proud trees, obedient, protrude their hands
To the mirage of a final hope.
On the branches the letters are torn, falling,
Those are left behind the Zephyrs.
On the roof the rain is drum-drumming,
Its poems the autumn is writing.
The gardens keep rustling.
The fall’s poem is as heavy as the sin,
Into the soul the razor keeps stinging.
A LANDSCAPE
In the blue air its curtain the dawn is spreading,
On to the land endless rays with sparkle are falling.
Wiping its eyes the wind is running,
In the dew a lazy tender grass is bathing.
Make up a dandelion is doing.
Golden may bugs are singing,
Into water a bee is jumping,
On the bank forty girls
are running, hands holding.
An ant is carrying a seed along,
Where is it going early morning?
Watching all, the flower bud is opening
Its mouth wide with a shock strike
***
My eye is a thousand eyed boiling spring,
Around its edges poplars are growing.
Over its edges water is flooding running,
Over its edges falling woes are flying.
This spring is a blind and helpless revolt,
Of its songs its streams are aware right.
For these days shedding tears openly I ceased,
Everywhere my blindness might not be noticed
As long as there is oppression in the world still,
Not ceasing a thousand eyed spring boils still.
Now into my stomach the tears are running,
Without being aware where they are flowing.
THE SUN BEING TIRED
The Sun being tired
Started to gather
And put its flamed sticks
In its saddle sacks,
Those spades and diggers
With cracked ankles,
Having returned tired,
From the field,
Leaning against the flowers,
Are washing their dusted faces.
Being bored all day
The evening flowers,
Having tuned
Their decorated
Red horns
Are whistling at the sky
Inviting to a jolly dancing,
The glittering stars,
Free bellies of heaven
Impatient trees,
Would applaud,
Clapping it
With all their might.
Their job is to watch
Not only the day,
But the at nights too.
But the moon is heavily
Dancing, moving,
At the music of the dawn.
On the earth there are lovers.
On the Stage of the sky,
There are angels.
The morning rose,
The Sun rose,
Carrying its flamed sticks.
If it sees our naughtiness,
It is sure to punish us,
No comment is required thus,
Said heaven warning us,
The stars went in,
One by one,
The blue stage
Has become empty
As if sprinkled
With water ,
The singers are gone too
Carrying their horns
And flutes on their backs.
THE SAD DAWNS
The sad dawns feel sorry always,
Our fall is burning with fallen leaves.
Away I must be gone,
It’s high time I be gone.
Why your eyes let me not,
In the fires of your face, my dear,
To warm up myself I’ve come near.
I am a wind lost in wander,
Till I found you I’ve searched.
Your body and soul I’ve enjoyed,
From my flute woes are coming out.
It is me who is blind and brokenhearted
The patience is my only support,
Into their will the snakes persuaded me.
Neither the Moon nor a star grasps me,
Too late I‘ve fallen from the heaven, see.
Should there be no place in your world,
How could I live missing your world?!
***
From your eyelids snow is falling,
The missing paths it is covering.
The snow I sweep with my lids,
Under these sorrows being smashed.
Into my heart the snow would fall,
The days would become colder at once.
The poor missing would plead,
The game is lost by a worthless lot.
In you soul its colors the world changes,
Is the feeling pure which you’ve trusted?
Your days are gone on feasting,
My days are gone on fasting.
Both the revenge and missing
Would shake hands smiling.
In the season of fires
I keep quiet off the fires.
Oh, the snow, falling on my face
Do you know my value I will face.
***
Falling in love deeply
I was ruined entirely
Each forty lives of mine alone
I’ve given to a grass and stone.
My mission in this world
Seems to come to an end,
There’s nothing left for me to do in life
Than to share broken hearts’ pains in life.
A CURTAIN OVER THE GARDEN IS HANGING
A curtain over the garden a velvet night is hanging,
Against the flies a mulberry tree is guarding.
Against the tree the moon is slowly leaning,
An apricot- a bride, its white gown is wearing.
Of the leaves care taking and flirting,
At the moon the wind is blowing, fanning.
In a boat like flower bowel an ant is lying,
Into the water a beetle is jumping, diving.
Over its head the flowers it is throwing,
From joy a grasshopper is singing, chirping,
Its mouth opening wide and without waiting
Its turn, the frog is singing, cwack-cwacking.
The dragon fly is a disobedient dancer, flying,
With its tongue the flower bulb it is licking.
Drunk with the world a dizzy moon, crawling,
In the dawn into its bedroom it goes, fading.
MY HEART IS SPILLING DOWN
Down my heart is spilling
From a nameless feeling.
In my embrace free birds dreaming,
Wake up from their sleeps, singing.
Stealing somebody’s peace
I enjoy breaking his peace.
Into light my nights would turn
From picturing the endless dream.
WITH A FINGER I’D WRITE VERSES
With a finger I’d write verses,
Coping down the earth’s pains.
The painful picture in my eyes,
Can’t be wiped out by bygone days.
Over my head the Sun is shining,
Around me the wind is blowing.
The Sun a Giant is blocking,
Alas, my body the wind is not touching.
My father, not earning enough in life,
His tears with his sleeves wiped.
Before the poverty he bended,
An unbending proud head he had.
With a finger I’d write verses,
Dipping it into my green heart.
Until the ink of the heart,
Pouring by God’s will, dries out.
EXPECTATION
You can’t expect spring as much as I do…
Hearing the breath of spring
The baby grasses come out running,
A red flag carrying,
On the hills and slopes it celebrating,
The young moon presses on its lips
The almond flowers being bulged out.
Pushing back and forth
The wind tries to wake up
The plane tree asleep so hard.
Standing in line like a caravan
Their grieves the ants are planting in the field.
The swallows are coming back in a happy mood
To the courtyard filled with fragrance of basil
You can’t expect spring as much as I do…
Being anxious for its flowers
You don’t miss its breaths.
As spring is everlasting in your land,
It sprinkles its thousand colored paints
Into my colorless days.
The soul is missing my green spring,
Its weeds covered with surprise.
In my eyes there is the rain of missing,
Like a camel foal the days pass weeping.
For the spring to visit me I am longing
I expect it as much as I expect you,
You can’t expect spring as much as I do.
***
From the eyes of a sad dove
So suffered from loneliness
A drop of tear fell off rolling down,
The tear drop would fall down heavily,
Carelessly, with a bump and noisily.
Its bones would split into pieces at the sight
A thundering echo frightened the heart of the night
From fear the tender crops would jump up light
The hungry ants fighting for a seed with all their might
Would fleet away in all directions in the site
The two birds singing with joy on the tree high
Got frightened from this site and took flight
From this battling and chaos around so tight
It was a mouse that made more profit by selling
Its nest for a thousand and one money
The cleaner wind which came out of its egg only yesterday,
Was at a loss not knowing to what grave to bury
The bone pieces of the tear drop scatted around.
YET
There is a spring, not having been sipped yet,
Dreams are sleeping, not being seen yet.
The roads are lying missed, not being passed yet,
On the mountains giants are expected to visit.
The deserts have turned yellow of idle life,
The joys are sparkling before a fasting ends not yet.
In the cave of a rotten tree,
The truth lives of fear and flee.
The world is a ship loaded with sorrows and troubles,
There is a happiness to worship your steps, and trails.
There are many good people in this murderous world,
Yet, they have not encountered you on this earth, Alas.
FEAR
I resemble to a fruitless tree
On the edge of the road, you see
Those who pass me by
Are the passers-by,
Whether they are good or bad
Throw at me the stones hard
Being aware of me or not,
I’m a giant patient tree, am I not?
The stonehearted people
Keep telling us, though
Hiding in their sleeves
Carrying in their hands
Leading life with difficulty.
The stones they
Throw at me
Might hit you,
I’m afraid very much,
My dear mother!
THE HEART
Flirting and enchanting
By thousand ways
She came painting her eyes black.
It is a charming night.
The wind is waving like a drunkard
Embracing the savories from harassment.
Going to holidays
Like evening flowers,
They don’t keep from laughing
Being heard near or far
A lump in its throat
A little bird has cried out.
The eyes of the earth
Gets used to the violet joy.
The panic comes, but not pity,
To see the little bird,
Which cried beautifully
Which was caught in the net
***
What are you looking for in my heart?
All right, I let you feel free to seek for.
Are the things you lost in me, in myself?
If you find, I bet, you will be its true owner
What are you looking for being perspired?
Only don’t hurt my sick feeling, thus,
They are both, infectious and dangerous.
Then who would you tell your grieves?
Here you encounter the four seasons:
Sometimes the angel, sometimes the fool.
Don’t beat around the bush for miracles.
You are welcome to the jungle of wonders.
Where the missing, the grieves are wintering
In the seven layers of the dreams.
Only you are late for the happiness.
There is no place left in my world, dear.
***
The further you target
The deeper I go into the earth.
Pass me without peering into my soul.
The fountain –weeper is the soul.
No one can detain you any more
If you are thirsty for other spring water.
Leaving the black days,
You are gone making
The misfortune a friend of mine.
There is no other way,
The dreams are gone by their way.
I ‘m a bridge, you will cross me then.
Under your feet I’m the leaves, fallen
Stumbling hard at my heart
You pass me by from the start.
Into my heart a river is flowing
Its roars are not heard running.
Like a overfilled bowl it’s flooding,
The soul starts hurting.
At its banks the flood is beating,
Its dirt and stones are floating.
In the water swans are swimming.
Their secrets the waves are sharing
One day I’ll not be able to do reining,
One by one my patience is breaking
Its river-bed is also breaking
Flooding out from the eyes breaking
***
The ice will melt at your glance,
The willow will bow and dance.
The stones will blossom from your glance,
It’s a grave sin to avoid your glance.
If you open your heart, all existence
Will have the souls dance.
To speak out if you dare now,
Its flowers the dawn will throw.
My heart has suffered a lot from loss,
In my eyes I offer you wine across,
To make a step leading to me,
You need a revolution towards me
***
The false threads me like a cloth,
The round about ripens in the separation.
Catching at a straw and the scorn,
Into the sadness I’m drowning.
What life gives me is a sadness.
The love is a Holy book, to be read yet,
What the brace of god would be in my lot,
Out of risk I bet.
The hungry missing bites my soul,
Could the sufferings be borne by my soul?
I got used to your tortures, why?
In my heart the swan would cry.
***
Up the tender crops jump from joy,
Throw their hats into the sky high.
The lazy wind lay embracing still,
The fragrance of Mint’s beloved girl.
The tulips blaze sparkling
The joys fall tick-ticking.
In the embrace of green feeling
I wish I were a tulip flaming.
***
The autumn passes carrying
On its shoulders the heavy coffin
Of the dizzy rose.
The coffin is as heavy as the grief,
And as light as the fallen leaf
There is the grief in the glance’s shadows.
The heart of the grief would widen,
The crows are entertainers
of the fallen leaves.
The birds of missing
As yellow as the desert
Would hit their proud heads
Against the window
The secret luckless dreams
Which have not entertained
Would hang on the dry branches.
The letters the spring hang on the trees
Would tear in the black rains
***
I left, Shurqurghon remained
Leaning at the thoughts
The oaks hardly kept
From crying of shame
I came back
Now I’m a very important person
Changing their robes
The trees ran
To the edge of the roads
With their hands
Crossed down.
----------------------
1. Shurqurghon-my village
***
To possess
The land,
Water,
The wealth
Of a country
A warrior
Would do both:
Sacrifice his soul,
Take the souls.
You, the prince
Of an alien country
Are seizing
My thoughts,
My dreams,
My treasure – heart
Guarded by snakes
Lying around it,
And then
All my spirit
And soul
Without battle,
Without worrying,
Without suffering,
This violence started
Would drive me mad
Entirely some day, my lad.
Uktamoy in Punjabi
1.ਯਾਦਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ
ਵਲ ਖਾਂਦੀਆਂ ਸੁੰਦਰੀਆਂ
ਤੇ ਉਨ• ਦੀ ਫੈਲਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ
ਕੀ ਸੂਰਜ ਦੀ ਆਤਮਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਵੇਗੀ
ਫੁੱਲਾਂ ਨੇ ਪੂਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾਅ ’ਤੇ ਲਾ ਦਿੱਤੀ
ਤੇ ਅੰਤ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਲੱਭ ਲਿਆ
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਮਚਦੀ ਲਾਟ ’ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿੰਦੀ
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਧਾਗਿਆਂ ਨਾਲ
ਮੈਂ ਟੰਗਣ ਲਈ ਡੋਰ ਬੁਣਾਂਗੀ
ਉਨ• ਸਿਰਾਂ ਲਈ
ਜੋ ਪਿਆਰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਝੁਕੇ
ਕਿੰਨਾ ਅਪਣੱਤ ਭਰਿਆ ਹੈ ਤੇਰਾ ਸਬਰ
ਮੇਰੀਆਂ ਗੁਆਚੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਲੋੜ ਹੈ ਖ਼ੁਦਾ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ
ਆਪਣੇ ਕਵਚ ’ਚ ਲੁਕੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਪਿਘਲਾ ਲੈ
ਉਨ• ਸੁਭਾਗੇ ਪਲਾਂ ’ਚ
ਮੈਂ ਦਿਲ ਦੀ ਅਗਨ ਨਾਲ
ਅਸਮਾਨੀਂ ਲੈ ਉ¤ਡਾਂਗੀ
ਤੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਮੰਗੀਂ ਤਾਂ ਸਹੀ
ਮੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਅੰਬਾਰ ਲਾ ਦਿਆਂਗੀ
ਜਿੱਥੋਂ ਅਦਿਸ ਤੋਂ ਮੰਗਿਆ ਮੈਂ ਪਾਇਆ ਤੈਨੂੰ
ਤਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ’ਕੱਲੀ ਡੁੱਬ ਨਾ ਜਾਵਾਂ
ਤੇਰੀ ਚਾਹਤ ਦੀ ਪਰਛਾਈ ’ਚ
2. ਕੁਦਰਤੀ ਨਜ਼ਾਰਾ
ਨੀਲੀ ਹਵਾ ਦੇ ਪਰਦੇ ’ਚ
ਦਿਨ ਚੜ• ਰਿਹਾ ਹੈ
ਧਰਤੀ ਤੇ ਅਨੰਤ ਚਮਕੀਲੀਆਂ
ਕਿਰਨਾਂ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦੀ ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ
ਸੁਸਤ ਨਰਮ ਘਾਹ
ਤ੍ਰੇਲ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ’ਚ ਨਹਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਪੀਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਬੂਟਾ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਸੁਨਹਿਰੀ ਖਟਮਲ ਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਮੱਖੀਆਂ ਪਾਣੀ ’ਚ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰਦੀਆਂ ਨੇ
ਕਿਨਾਰੇ ’ਤੇ ਚਾਲ਼ੀ ਕੁੜੀਆਂ
ਹੱਥਾਂ ’ਚ ਹੱਥ ਪਾਈ ਭੱਜ ਰਹੀਆਂ ਨੇ
ਕੀੜੀ ਇਕੱਲੀ ਬੀਅ ਚੁੱਕੀ
ਤੜਕਸਾਰ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ?
ਸਭ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ
ਫੁੱਲ ਦੀ ਡੋਡੀ ਮੂੰਹ ਖੋਲ• ਰਹੀ ਹੈ
ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਹੈ
3. ਅਸੀਂ ਮੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ
ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਦੀ
ਬਸੰਤ ਫਿਰ ਆਵੇਗੀ
ਸੁਪਨੇ ਸਰ•ਾਣਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂਘਦੇ
ਮੁੜ ਆਉਣਗੇ
ਤੇਰੇ ਵਿਯੋਗ ’ਚ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ
ਸਵਰਗ ਜਿੰਨੀ ਉ¤ਚੀ ਹੋ ਗਈ
ਜੇ ਮੈਂ ਪਰਤ ਆਈ
ਮੇਰੀ ਬਹਿਸ਼ਤ ’ਚ ਪੰਛੀ ਮਰ ਜਾਣਗੇ
ਬਗ਼ਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਾਰ ਆਉਂਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਰਹਿਣਗੀਆਂ
ਰਗਾਂ ’ਚ ਗਰ²ਮ ਖ਼ੂਨ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਰਹੇਗਾ
ਪਰ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਮੁੜਾਂਗੇ
ਸੜਕਾਂ ਤੰਗ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ!
ਵਾਪਸੀ ਲਈ ਤਾਂਘਦੀਆਂ
ਜਿਵੇਂ ਮਣਕਿਆਂ ਦੀ ਮਾਲ਼ਾ
ਮੈਂ ਸਭ ਛੱਡ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ
ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ
ਗੁਆਚ ਚੁੱਕੇ ਅਤੀਤ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਦੇਖਣਾ
ਇਸ ਗੁੰਮਸ਼ੁਦਗੀ ’ਚੋਂ ਮੈਂ ਲੱਭ ਲਿਆ ਹੈ ਆਪਾ
4. ਅਜੇ ਤਾਂ...
ਇਹ ਝਰਨਾ ਤਾਂ ਹੈ
ਕਿਸੇ ਚੱਖਿਆ ਨਹੀਂ ਅਜੇ
ਸੁਪਨੇ ਸੌਂ ਰਹੇ
ਜੋ ਦੇਖੇ ਨਹੀਂ ਅਜੇ
ਸੜਕਾਂ ਸੁੰਨੀਆਂ ਨੇ
ਕੋਈ ¦ਘਿਆ ਨਹੀਂ ਅਜੇ
ਪਹਾੜਾਂ ’ਤੇ ਰਾਕਸ਼ਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਹੈ
ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਪੀਲੇ ਪੈ ਗਏ ਨੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਚਹਿਕਦੀਆਂ
ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ ਅਜੇ
ਸੁੱਕ ਚੁੱਕੇ ਰੁੱਖ ਦੀ ਖੋੜ ਵਿਚ
ਡਰ ਦਾ ਸੱਚ ਜਿਊਂਦਾ ਤੇ ਉ¤ਡ ਜਾਂਦਾ
ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਦੁੱਖ-ਤਕਲੀਫ਼ਾਂ ਭਰਿਆ ਜਹਾਜ਼ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਤੇ ਪੈੜਾਂ ਦੀ ਅਰਚਨਾ ਕਰਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ
ਇਸ ਖ਼ੂੰਖਾਰ ਸੰਸਾਰ ’ਚ ਕਈ ਲੋਕ ਚੰਗੇ ਵੀ ਹਨ
ਅਜੇ ਵੀ ਉਹ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਭਿੜੇ ਨਹੀਂ ਇਸ ਧਰਤੀ ’ਤੇ
ਅਫਸੋਸ!
5. ਓ ਮੇਰੇ ਗੁਆਚੇ ਪੰਛੀ!
ਓ ਮੇਰੇ ਉ¤ਡ ਗਏ ਪੰਛੀ!
ਤੂੰ ਆਜਾ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਰਫ਼ਾਂ ਪਿਘਲ ਗਈਆਂ
ਕਾਵਾਂ ਦੀ ਕਾਂ-ਕਾਂ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ
ਟਹਿਣੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ’ਤੇ
ਛੋਟੇ ਪੰਛੀ ਆ ਬੈਠੇ ਨੇ
ਓ ਮੇਰੇ ਗੁਆਚੇ ਪੰਛੀ!
ਇਹ ਪੰਛੀ ਹੱਸਦੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਗਾਉਂਦੇ
ਔਕੜਾਂ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਉਹ ਪੀ ਚੁੱਕੇ ਨੇ
ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਅੱਖਾਂ ਘੁੰਮਾ ਘੁੰਮਾ ਕੇ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ
6. ਪਤਝੜ ਦੀ ਕਵਿਤਾ
ਝੜ ਚੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਉਦਾਸੀ ’ਚ ਰੋ ਰਹੇ ਨੇ
ਪਤਝੜ -
ਇਕ ਕਵੀ ਵਾਂਗ ਖੜ ਖੜ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਲਿਖਦੀ
ਆਪਣੀ ਅਖ਼ੀਰਲੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਦਾ
ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਤਰੌਂਕਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ
ਪਤਝੜ -
ਢਲਦੇ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਲਾਲੀਆਂ ਬਿਖੇਰਦੀ ਹੈ
ਮਾਣਮੱਤੇ ਤੇ ਆਗਿਆਕਾਰ ਰੁੱਖ
ਆਖ਼ਰੀ ਉਮੀਦ ਦੀ ਮ੍ਰਿਗਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਅੱਗੇ
ਹੱਥ ਲਮਕਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਟਾਹਣੀਆਂ ਤੋਂ ਅੱਖਰ ਟੁੱਟ ਕੇ ਝੜ ਰਹੇ ਨੇ
ਜੋ ਪੌਣਾਂ ਦੀ ਦੇਵੀ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਆਏ ਨੇ
ਛੱਤ ਤੇ ਕਣੀਆਂ ਦੀ ਟਪ-ਝੜਾਪ
ਇਹ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਪਤਝੜ ਲਿਖ ਰਹੀ ਹੈ
ਬਾਗਾਂ ’ਚ ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਖੜ ਖੜ - ਸਰ ਸਰ
ਪਤਝੜ ਦੀ ਕਵਿਤਾ -
ਗੁਨਾਹ ਵਾਂਗ ਭਾਰੀ ਹੈ
ਇਕ ਤੇਜ਼ ਛੁਰੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ
ਅੰਦਰੋਂ ਚੀਰ ਰਹੀ ਹੈ
7. ਕਰਾਂਤੀ
ਤੇਰੀ ਇਕ ਤੱਕਣੀ -
ਬਰਫ਼ ਪਿਘਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ
ਬੈਂਤ ਦੇ ਬੂਟੇ ਨੱਚਣ ਲਗਦੇ
ਪੱਥਰ ਮੌਲਣ ਲਗਦੇ
ਤੇਰੀ ਤੱਕਣੀ ਤੋਂ ਮਹਿਰੂਮ ਰਹਿਣਾ
ਜਿਉਂ ਕਬਰੀਂ ਪੈਣਾ
ਜੇ ਤੂੰ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੋਲ•
ਤਾਂ ਨੱਚਣ ਲੱਗੇ ਕੁਲ ਕਾਇਨਾਤ
ਜੇ ਹਿੰਮਤ ਕਰੇਂ ਤੇ ਬੋਲੇਂ
ਤਾਂ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਕਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ
ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਝੱਲੇ ਨੇ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ
ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਸ਼ਰਾਬ
ਮੇਰੇ ਵਲ ਕਦਮ ਵਧਾਉਣ ਲਈ
ਬਸ ਇਕ ਕਰਾਂਤੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤੈਨੂੰ
8. ਅੱਗ
ਮੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਅੱਗ ਮੱਚਦੀ
ਲਪਟਾਂ ਛੱਡਦੀ
ਅਥਾਹ ਜੋਸ਼ ’ਚ ਟਹਿਕਦੀ
ਵਿਛੋੜੇ ਦੀਆਂ ਉਦਾਸੀਆਂ
ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ
ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰ
ਮੇਰਾ ਜੰਮ ਚੁੱਕਿਆ ਦਿਲ
ਉਹਦੀ ਤਲੀ ’ਤੇ ਪਿਘਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
- ਚੁਪ ਚਾਪ
ਉਹਦੇ ਗਰਮ ਬੁੱਲ•’ਤੇ
ਭੜਕ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਅਗਨ
ਕਰਦੀ ਦੂਰ ਉਦਾਸੀਆਂ
ਗਹਿਰੀ ਕਾਲੀ ਰਾਤ
ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ’ਚ ਤਪਦੀ
ਮੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਮੱਚਦੀਆਂ
ਬੁੱਕਲ ’ਚ ਘੁੱਟਦਾ ਮੈਨੂੰ
ਭੁਚਲਾਉਂਦਾ ਵਰਗਲਾਉਂਦਾ
ਫਿਰ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਖੇਡ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ
ਪੂਰੇ ਜੋਸ਼ ’ਚ
ਹੋਰ ਕੋਲ ਢੁੱਕਦੀ ਮੈਂ
ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਦੇ
ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ’ਚ ਸੋਚਾਂ
ਇਨ•ਮੱਚਦੀਆਂ ਲਾਟਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੀ
ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਲੈ ਜਾਣ ਵਾਲਾ
ਉਹ ਆਨੰਦੀ ਨਸ਼ੇ ਵਰਗਾ
ਜੇ ਲੈਂਦੀ ਤਾਂ ਤਾਲੂ ਮੱਚਦਾ
ਨਾ ਲੈਂਦੀ ਤਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ
ਏਹੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਜਿਥੇ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਆਸਰਾ
ਮੈਂ ਗੁਆ ਲੈਣਾ ਹੈ ਆਪਾ
ਇਸ ਪਾਗ਼ਲ ਸੰਗੀਤ ’ਚ
ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿਆਮਤ ਦਾ ਦਿਨ
ਸਿਰਦਰਦ ’ਚ ਝਾਕਦੀ ਹਾਂ ਏਧਰ ਓਧਰ
ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ
ਸਾੜ ਲੈਣਾ ਹੈ ਇਸ ਅਗਨ ’ਚ ਆਪਾ
ਫਿਰ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਇਸ ਅਗਨ ਦਾ ਸਾਥ
9. ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਸਕਦੀ
ਮੈਂ ਲੱਭ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ
ਬਸ ਦੇਖੀ ਹੈ ਭਰਪੂਰ ਪਤਝੜ
ਡਿੱਗੇ ਪੱਤਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀ
ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਉਹ ਸ਼ਬਦ
ਜੋ ਅਜੇ ਬੋਲਿਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ
ਤੇਰੇ ’ਚ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਾ
ਪਰ ਲੱਭਿਆ ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਸਵੈ ਮੈਨੂੰ
ਰਹਿਮ ਲਈ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਦੀ
ਉਸ ਲਈ ਜੋ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬੁਣਿਆਂ
ਸਬਰ ਦੀ ਪਹਾੜੀ ’ਤੇ
ਮੈਂ ਟੁਕੜਾ ਟੁਕੜਾ ਖਿੱਲਰੀ ਪਈ ਹਾਂ
ਤੇਰੇ ’ਚ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ
ਮੇਰਾ ਅਕਸ ਮੈਨੂੰ
ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ’ਚ ਤੱਕਦੀ
ਮੈਂ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ
ਏਦੂੰ ਤਾਂ ਡੁੱਬ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਏਨਾਂ ’ਚ
ਕਿ ਜਿੱਥੇ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ ਮੈਨੂੰ ਅਕਸ ਮੇਰਾ
10. ਰੋਣ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਇਹ ਜ਼ਮੀਨ ਪੱਥਰਾਂ ਦੀ ਹੈ
ਇੱਥੇ ਹੰਝੂ ਡੁਬਣਗੇ ਨਹੀਂ ਮਿੱਟੀ ’ਚ
ਉਹ ਰੁੱਖ ਜਿਹੜੇ ਤੇਰੀ ਹਸਤੀ ਨੂੰ
ਸਨਮਾਨ ਦਿੰਦੇ ਨੇ... ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨੇ
ਓ ਬਾਰਿਸ਼! ਮੈਂ ਤੇਰੇ ’ਚ ਰਲਦੀ ਹਾਂ
ਕਿ ਰੋ ਸਕਾਂ
ਪਰ ਮੇਰੇ ਗੌਰਵ ਲਈ
ਬੀਤੇ ਦਿਨ ਦੀ ਯਾਦ
ਮਨ ਦੀ ਸਾਂਤੀ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗੀ
ਯਾਦਾਂ ਸਦਾ ਰਹਿੰਦੀਆਂ, ਮਰਦੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਉਹ ਦਿਨ ਜੋ ਪੀਲੀਆਂ ਉਲਟੀਆਂ ’ਚ ਬਦਲ ਗਏ
ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ
ਕਿ ਉਨ•ਾਂ ਬਾਰੇ ਰੋਣ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
11. ਨੀਂਦ ਦੇ ਯੋਧੇ
ਮੇਰੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ’ਚ
ਉਨੀਂਦਰੇ ਦੀ ਫੌਜ ਹੱਲਾ ਬੋਲਣ ਲਈ ਲੁਕੀ ਹੋਈ
ਮੈਂ ਉਨ•ਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ
ਪਰ ਮੈਂ ਇਨ•ਾਂ ਲੜਾਈਆਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ
ਮੈਂ ਹੌਂਸਲਾ ਕਰਕੇ ਪਲਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਰਛੀਆਂ ਦੇ ਡੰਗ ਮਾਰੇ
ਉਹ ਏਨੇ ਤਾਕਤਵਰ ਕਿ ਮੇਰੀਆਂ ਬਰਛੀਆਂ ਪਰ ਧੱਕ
ਉਨ•ਾਂ ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਢੋਅ ਦਿੱਤੇ
ਮੈਂ ਵਾਪਸੀ ’ਚ ਚਿੱਟਾ ਝੰਡਾ ਫਹਿਰਾਇਆ
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੀਮਤੀ ਪਲਾਂ ਬਾਰੇ ਭੁੱਲ ਗਈ
ਚਿੱਟਾ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਇਹ ਲੜਾਈ ਹਰ ਰਾਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਚਿੱਟਾ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾੳਣ ਦੀ
ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਹੈ।
ਮੁਬਾਰਕਾਂ! ਜੇਤੂ ਫੌਜੀਆਂ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਪਾ ਇਸ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਛੱਡ ਦਿਤਾ ਹੈ
ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂ ਟੁਕੜਾ ਟੁਕੜਾ ਹੋ ਗਈ
ਇਕ ਕਮਜ਼ੋਰ ਮਨੁੱਖ ਵਾਂਗ
12. ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਅੱਥਰੂ
ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਰੋਂਦਾ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਹੰਝੂ
ਕਿਸੇ ਅਨਾਮ ਭਾਵਨਾ ਕਾਰਨ
ਮੇਰੇ ਆਗੋਸ਼ ਵਿਚ ਆਜ਼ਾਦ ਪੰਛੀ ਸੁਪਨੇ ਲੈਂਦੇ
ਨੀਂਦਰਾਂ ’ਚੋਂ ਉਠ ਗਾਉਣ ਲਗਦੇ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਭੰਗ ਕਰਦੇ
ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਭੰਗ ਕਰਨ ’ਚ ਆਨੰਦ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ
ਮੇਰੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ
ਕਦੇ ਨਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦਿਆਂ
13. ਰਾਤ ਦਾ ਪਰਦਾ ਉਤਰ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਮਖ਼ਮਲੀ ਰਾਤ ਬਾਗ਼ ਤੇ ਪਰਦੇ ਵਾਂਗ ਉ¤ਤਰ ਰਹੀ ਹੈ
ਸ਼ਹਿਤੂਤ ਦਾ ਰੁੱਖ ਮੱਖੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਰੁੱਖ ਦੇ ਉਪਰ ਚੰਦਰਮਾ ਝੁਕ ਰਿਹਾ ਹੈ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ
ਖੁਰਮਾਨੀ ਲਾੜੀ ਵਾਂਗ ਚਿੱਟਾ ਗਾਊਨ ਪਹਿਨੀ
ਜਿਸ ਦੇ ਪੱਤੇ ਝੂਮ ਝੂਮ ਕੇ ਕਰ ਰਹੇ ਤੀਮਾਰਦਾਰੀ
ਹਵਾ ਚੰਦਰਮਾ ਨੂੰ ਪੱਖਾ ਝੱਲ ਰਹੀ ਹੈ
ਪਾਣੀ ’ਚ ਟਿੱਡੇ ਟਪੂਸੀਆਂ ਮਾਰ ਰਹੇ
ਉਸਦੇ ਸਿਰ ’ਤੇ ਫੁੱਲ ਡਿਗ ਰਹੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ’ਚ ਬੀਂਡਾ ਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਧੀਮੇ ਸੁਰ ’ਚ
ਜਵਾਬ ’ਚ ਡੱਡੂ ਵੀ ਗਲੇ ਫੁਲਾ ਕੇ ਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਵੱਡੀ ਮੱਖੀ ਬਾਗ਼ੀ ਨਰਤਕੀ ਵਾਂਗ ਉ¤ਡ ਰਹੀ ਗਾ ਰਹੀ
ਤੇ ਜੀਭ ਨਾਲ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਡੋਡੀਆਂ ਚੂਸ ਰਹੀ
ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਖੇਡ ’ਚ ਮਸਤ ਚੰਨ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰੀਂਗ ਰਿਹਾ
ਪਹੁ ਫੁਟਾਲੇ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰ ’ਚ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ
ਧੁੰਦਲਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ
14. ਕੀਮਤ
ਤੇਰੀਆਂ ਝਿੰਮਣਾਂ ਤੋਂ ਬਰਫ਼ ਕਿਰ ਰਹੀ ਹੈ
ਖ਼ਾਲੀ ਰਾਹਾਂ ਨੂੰ ਭਰ ਰਹੀ
ਪਲਕਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਸਾਫ਼ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਬਰਫ਼
ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਭਾਰ ’ਚ ਟੁੱਟਦੀ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ’ਚ ਡਿਗਦੀ ਹੈ ਬਰਫ਼
ਦਿਨ ਹੋਰ ਯਖ਼ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਯਕਦਮ
ਵਿਚਾਰੀ ਗ਼ਰੀਬ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਦੀ
ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਖੇਡ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਗਈ
ਤੇਰੀ ਰੂਹ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ਬਦਲੇ
ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ’ਤੇ ਉਹ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਸੱਚੀਆਂ ਨੇ?
ਤੇਰੇ ਦਿਨ ਦਾਅਵਤਾਂ ਵਾਲੇ
ਮੇਰੇ ਦਿਨ ਵਰਤਾਂ ’ਤੇ ਬੈਠੇ
ਦੋਵੇਂ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ੋਧ ਤੇ ਉਦਾਸੀ ’ਚ
ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ
ਤਪਦੇ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਮੌਸਮ ’ਚ
ਸੇਕ ਤੋਂ ਦੂਰ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ
ਉਫ਼! ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਬਰਫ਼ ਪੈ ਰਹੀ ਹੈ
ਪਤਾ ਹੈ ਤੈਨੂੰ
ਇਸ ਦੀ ਕਿੰਨੀ ਕੀਮਤ ਦੇਣੀ ਪੈਣੀ ਮੈਨੂੰ
15.
ਮੈਨੂੰ ਘੇਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਡਰ
ਕਿ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਤੈਨੂੰ
ਮੈਂ ਗ਼ਲਤੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ
ਆਪਣਾ ਸੂਹਾ ਦਿਲ ਹਵਾਲੇ ਕਰਕੇ
ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਤਿਰ ਤੱਕਣੀ ਦੇ
ਤੂੰ ਜੁਗੋ-ਜੁਗ ਜੀਵੇਂ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ!
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ’ਚ ਭਾਂਬੜ ਮੱਚਣਗੇ
ਤੇਰੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਅਗਨ ਦੇ
ਕੀ ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਸਾਡੀਆਂ ਅਸਤੀਆਂ ਦੀ ਏਨੀ ਚਾਹਤ ਹੈ?
ਕੀ ਏਨਾ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ
ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਸਮੁੱਚਾ ਵਜੂਦ
ਪਿਆਰ ਦੀ ਨਰਕੀ ਅਗਨ ’ਚ ਬਾਲ਼ ਰਹੇ ਹਾਂ।
16.
ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਲਈ
ਕਿਸੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ ਤੇ ਦੌਲਤ ਤੇ
ਇਕ ਸੂਰਬੀਰ ਨੂੰ ਦੋ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਪੈਂਦੇ
ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਦਾ ਤਿਆਗ
ਤੇ ਦੂਜੀ ਰੂਹ ਤੇ ਆਪਣੀ ਛਾਪ
ਤੂੰ ਸਹਿਜ਼ਾਦੇ! ਓਪਰੀ ਧਰਤੀ ਦੇ
ਘੇਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ
ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ-ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ
ਮੇਰਾ ਦਿਲ - ਮੇਰਾ ਖਜ਼ਾਨਾ
ਨਾਗ ਰਖਵਾਲੇ ਫਿਰਨ ਦੁਆਲੇ ਇਸ ਦੇ
ਤੇ ਫਿਰ
ਮੇਰੀ ਸਮੁੱਚੀ ਆਤਮਾ - ਮੇਰਾ ਆਪਾ
ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਯੁੱਧ, ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਚਿੰਤਾ
ਤੇ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਦੇ
ਇਹ ਹਿੰਸਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ
ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਗ਼ਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਪੂਰੀ ਸੂਰੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਬਾਂਕੇ ਲਾਡੂ!
17.
ਕਿੰਨੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਹੈ ਰਾਤ
ਰਾਤ! ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਾਡਾ ਪਿਆਰ ਹੋਇਆ
ਹੀਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਚਮਕਦਾ
ਦਰਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕਣਮੀਟੀ ਖੇਡਦਾ
ਪੂਰਣਿਮਾ ਦਾ ਚੰਨ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਇਸ ਦੂਰ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਓਪਰੇ ਮੇਰੇ ਲਈ
ਤੂੰ ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀਂ ਪਿਲਾ ਰਿਹਾਂ ਮਾਦਕ ਸ਼ਰਾਬ
ਓ ਝੱਲੇ ਨਾਢੂ ਮਾਡੂ ਮੇਰੇ!
ਪਿਆਰੇ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨੀ!
ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮ! ਅਸੀਂ ਲੇਟ ਮਿਲੇ ਹਾਂ ਬਹੁਤ
ਦੇਖ! ਸਾਡੇ ਉਪਰ ਹੈ ਆਬਸ਼ਾਰ
ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਾਡੀ ਜੀਭ ਘੁੰਮਦੀ
‘ਅਲਵਿਦਾ’ ਸ਼ਬਦ ਕਹਿਣ ਲਈ
ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਹੀ ਮੇਰਾ ਬਹਿਸ਼ਤ ਹੈ
ਤੇ ਸੁਪਨੇ ਵਹਿ ਤੁਰੇ ਨੇ ਤੇਰੇ ਬਹਿਸ਼ਤ ਵੱਲ
ਦਿਲ ਦਾ ਪੰਛੀ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰੇ
ਮੈਂ ਚਾਹਾਂ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਵਹਿ ਜਾਂ
ਮੇਰਾ ਹੱਠੀ ਦਿਲ ਤੇਰੀ ਅਗਨ ਅੱਗੇ
ਸਭ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ ਹੈ
ਦੇਖ! ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਲੈ ਚਲੀ ਹਾਂ
ਅੱਖਾਂ ’ਚ ਲੁਕੋ ਕੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ
ਤਾਜ ਮਹੱਲ
ਮੈਂ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰਨ ਆਈ ਹਾਂ- ਮੇਰੇ ਤਾਜਮਹੱਲ
ਤੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਯਾਦਗਾਰ
ਰੂਹ ਦਾ ਮਹਿਰਾਬ
ਮੈਂ ਸ਼ਾਤ ਹੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ
ਤੇਰਾ ਸੁਆਗਤ ਹੈ
ਓ! ਮੁਹੱਬਤੀ ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ! ਆ
ਕਿ ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਹੇਠ ਜਿਊਂਦੀ ਜਾਗਦੀ ਬਹਾਰ ਰੋ ਰਹੀ
ਕੀ ਇਹ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਹੰਝੂ ਨੇ
ਜਿਸਦਾ ਹਰ ਤੁਪਕਾ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਵਰਜਿਤ ਫਲ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਵਗਦਾ ਹੈ ?
ਕੀ ਇਹ ਬਰਫ
ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਬਹਿਸ਼ਤ 'ਚੋਂ ਕਿਰ ਰਹੀ ਹੈ?
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਦੁੱਖ ਸੁਣ ਰਹੀ ਹਾਂ ਫਰਿਸਤੇ!
ਜੋ ਮੇਰੇ ਦਰਦ 'ਚ ਰਲ ਰਹੇ ਨੇ
ਤੇਰੇ ਦਿਲ 'ਚ ਉੱਕਰਿਆ ਵਿਦਰੋਹ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ 'ਚ ਵੀ ਜਾਗ ਪਿਆ ਹੈ
ਉਦਾਸ ਖੂਬਸੁਰਤੀ ਦਿਲ 'ਚ ਧੂਹ ਪਾਉਂਦੀ
ਰਾਤ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਬਾਹਰ ਖਿੰਡਾਉਂਦੀ
ਤੂੰ ਲਾਡਲਾ ਹੰਸ
ਉੱਡਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਰੇਖ 'ਚ
ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ- ਦੁੱਖ ਹਰਦੀ
ਮੇਰਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਮੰਦਰ ਮਨ ਮੋਂਹਦਾ ਸੱਭਦਾ
ਆਪਣੇ ਜਲੌਅ ਨਾਲ ਤੂੰ
ਇਕ ਰੂਹ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੀ ਗਰਿਫ਼ਤ 'ਚ ਲੈ ਲਿਆ
ਤੂੰ ਹੈਂ ਮੁਮਤਾਜ ਮਹੱਲ
ਜੋ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਮਨ ਮੋਂਹਦੀ
ਤੂੰ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੀ ਕਿ ਤੇਰੇ ਦੁੱਖ ਜਾਗੇ
ਕੁੱਲ ਜਹਾਨ ਦੀਆਂ ਜਲ਼ੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਕਣ ਕਣ 'ਚ
ਜਿੰਨੀ ਦੇਰ ਮੁਹੱਬਤ ਹੈ
ਤੂੰ ਤੀਰਥ ਹੈਂ- ਪੂਜਣਯੋਗ
ਜਾਣਾ ਕਿ ਮੁਹੱਬਤੀ ਤੂਫ਼ਾਨ ਇੱਕ ਸਦੀਵੀ ਕਸ਼ਟ !
ਵਲ ਖਾਂਦੀਆਂ ਸੁੰਦਰੀਆਂ
ਤੇ ਉਨ• ਦੀ ਫੈਲਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ
ਕੀ ਸੂਰਜ ਦੀ ਆਤਮਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਵੇਗੀ
ਫੁੱਲਾਂ ਨੇ ਪੂਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾਅ ’ਤੇ ਲਾ ਦਿੱਤੀ
ਤੇ ਅੰਤ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਲੱਭ ਲਿਆ
ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਮਚਦੀ ਲਾਟ ’ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਰਹਿੰਦੀ
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਧਾਗਿਆਂ ਨਾਲ
ਮੈਂ ਟੰਗਣ ਲਈ ਡੋਰ ਬੁਣਾਂਗੀ
ਉਨ• ਸਿਰਾਂ ਲਈ
ਜੋ ਪਿਆਰ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਝੁਕੇ
ਕਿੰਨਾ ਅਪਣੱਤ ਭਰਿਆ ਹੈ ਤੇਰਾ ਸਬਰ
ਮੇਰੀਆਂ ਗੁਆਚੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ
ਲੋੜ ਹੈ ਖ਼ੁਦਾ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ
ਆਪਣੇ ਕਵਚ ’ਚ ਲੁਕੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਪਿਘਲਾ ਲੈ
ਉਨ• ਸੁਭਾਗੇ ਪਲਾਂ ’ਚ
ਮੈਂ ਦਿਲ ਦੀ ਅਗਨ ਨਾਲ
ਅਸਮਾਨੀਂ ਲੈ ਉ¤ਡਾਂਗੀ
ਤੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਮੰਗੀਂ ਤਾਂ ਸਹੀ
ਮੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਦੇ ਅੰਬਾਰ ਲਾ ਦਿਆਂਗੀ
ਜਿੱਥੋਂ ਅਦਿਸ ਤੋਂ ਮੰਗਿਆ ਮੈਂ ਪਾਇਆ ਤੈਨੂੰ
ਤਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ’ਕੱਲੀ ਡੁੱਬ ਨਾ ਜਾਵਾਂ
ਤੇਰੀ ਚਾਹਤ ਦੀ ਪਰਛਾਈ ’ਚ
2. ਕੁਦਰਤੀ ਨਜ਼ਾਰਾ
ਨੀਲੀ ਹਵਾ ਦੇ ਪਰਦੇ ’ਚ
ਦਿਨ ਚੜ• ਰਿਹਾ ਹੈ
ਧਰਤੀ ਤੇ ਅਨੰਤ ਚਮਕੀਲੀਆਂ
ਕਿਰਨਾਂ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਹਨ
ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦੀ ਹਵਾ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ
ਸੁਸਤ ਨਰਮ ਘਾਹ
ਤ੍ਰੇਲ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ’ਚ ਨਹਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਪੀਲੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਬੂਟਾ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਸੁਨਹਿਰੀ ਖਟਮਲ ਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਮੱਖੀਆਂ ਪਾਣੀ ’ਚ ਛਾਲਾਂ ਮਾਰਦੀਆਂ ਨੇ
ਕਿਨਾਰੇ ’ਤੇ ਚਾਲ਼ੀ ਕੁੜੀਆਂ
ਹੱਥਾਂ ’ਚ ਹੱਥ ਪਾਈ ਭੱਜ ਰਹੀਆਂ ਨੇ
ਕੀੜੀ ਇਕੱਲੀ ਬੀਅ ਚੁੱਕੀ
ਤੜਕਸਾਰ ਕਿੱਥੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ?
ਸਭ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ
ਫੁੱਲ ਦੀ ਡੋਡੀ ਮੂੰਹ ਖੋਲ• ਰਹੀ ਹੈ
ਹੈਰਾਨ ਜਿਹੀ ਹੈ
3. ਅਸੀਂ ਮੁੜ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ
ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਤਰਸਦੀ
ਬਸੰਤ ਫਿਰ ਆਵੇਗੀ
ਸੁਪਨੇ ਸਰ•ਾਣਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂਘਦੇ
ਮੁੜ ਆਉਣਗੇ
ਤੇਰੇ ਵਿਯੋਗ ’ਚ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ
ਸਵਰਗ ਜਿੰਨੀ ਉ¤ਚੀ ਹੋ ਗਈ
ਜੇ ਮੈਂ ਪਰਤ ਆਈ
ਮੇਰੀ ਬਹਿਸ਼ਤ ’ਚ ਪੰਛੀ ਮਰ ਜਾਣਗੇ
ਬਗ਼ਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ
ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਾਰ ਆਉਂਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਰਹਿਣਗੀਆਂ
ਰਗਾਂ ’ਚ ਗਰ²ਮ ਖ਼ੂਨ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਰਹੇਗਾ
ਪਰ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਮੁੜਾਂਗੇ
ਸੜਕਾਂ ਤੰਗ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ!
ਵਾਪਸੀ ਲਈ ਤਾਂਘਦੀਆਂ
ਜਿਵੇਂ ਮਣਕਿਆਂ ਦੀ ਮਾਲ਼ਾ
ਮੈਂ ਸਭ ਛੱਡ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ
ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ
ਗੁਆਚ ਚੁੱਕੇ ਅਤੀਤ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਦੇਖਣਾ
ਇਸ ਗੁੰਮਸ਼ੁਦਗੀ ’ਚੋਂ ਮੈਂ ਲੱਭ ਲਿਆ ਹੈ ਆਪਾ
4. ਅਜੇ ਤਾਂ...
ਇਹ ਝਰਨਾ ਤਾਂ ਹੈ
ਕਿਸੇ ਚੱਖਿਆ ਨਹੀਂ ਅਜੇ
ਸੁਪਨੇ ਸੌਂ ਰਹੇ
ਜੋ ਦੇਖੇ ਨਹੀਂ ਅਜੇ
ਸੜਕਾਂ ਸੁੰਨੀਆਂ ਨੇ
ਕੋਈ ¦ਘਿਆ ਨਹੀਂ ਅਜੇ
ਪਹਾੜਾਂ ’ਤੇ ਰਾਕਸ਼ਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਹੈ
ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਪੀਲੇ ਪੈ ਗਏ ਨੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਚਹਿਕਦੀਆਂ
ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ ਅਜੇ
ਸੁੱਕ ਚੁੱਕੇ ਰੁੱਖ ਦੀ ਖੋੜ ਵਿਚ
ਡਰ ਦਾ ਸੱਚ ਜਿਊਂਦਾ ਤੇ ਉ¤ਡ ਜਾਂਦਾ
ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਦੁੱਖ-ਤਕਲੀਫ਼ਾਂ ਭਰਿਆ ਜਹਾਜ਼ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਤੇ ਪੈੜਾਂ ਦੀ ਅਰਚਨਾ ਕਰਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ
ਇਸ ਖ਼ੂੰਖਾਰ ਸੰਸਾਰ ’ਚ ਕਈ ਲੋਕ ਚੰਗੇ ਵੀ ਹਨ
ਅਜੇ ਵੀ ਉਹ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਭਿੜੇ ਨਹੀਂ ਇਸ ਧਰਤੀ ’ਤੇ
ਅਫਸੋਸ!
5. ਓ ਮੇਰੇ ਗੁਆਚੇ ਪੰਛੀ!
ਓ ਮੇਰੇ ਉ¤ਡ ਗਏ ਪੰਛੀ!
ਤੂੰ ਆਜਾ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਰਫ਼ਾਂ ਪਿਘਲ ਗਈਆਂ
ਕਾਵਾਂ ਦੀ ਕਾਂ-ਕਾਂ ਵੀ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ
ਟਹਿਣੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ’ਤੇ
ਛੋਟੇ ਪੰਛੀ ਆ ਬੈਠੇ ਨੇ
ਓ ਮੇਰੇ ਗੁਆਚੇ ਪੰਛੀ!
ਇਹ ਪੰਛੀ ਹੱਸਦੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਗਾਉਂਦੇ
ਔਕੜਾਂ ਦੀ ਕੁੜੱਤਣ ਉਹ ਪੀ ਚੁੱਕੇ ਨੇ
ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਅੱਖਾਂ ਘੁੰਮਾ ਘੁੰਮਾ ਕੇ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ
6. ਪਤਝੜ ਦੀ ਕਵਿਤਾ
ਝੜ ਚੁੱਕੇ ਪੱਤੇ ਉਦਾਸੀ ’ਚ ਰੋ ਰਹੇ ਨੇ
ਪਤਝੜ -
ਇਕ ਕਵੀ ਵਾਂਗ ਖੜ ਖੜ ਦੇ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਲਿਖਦੀ
ਆਪਣੀ ਅਖ਼ੀਰਲੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਦਾ
ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਤਰੌਂਕਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ
ਪਤਝੜ -
ਢਲਦੇ ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਲਾਲੀਆਂ ਬਿਖੇਰਦੀ ਹੈ
ਮਾਣਮੱਤੇ ਤੇ ਆਗਿਆਕਾਰ ਰੁੱਖ
ਆਖ਼ਰੀ ਉਮੀਦ ਦੀ ਮ੍ਰਿਗਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਅੱਗੇ
ਹੱਥ ਲਮਕਾਉਂਦੇ ਨੇ
ਟਾਹਣੀਆਂ ਤੋਂ ਅੱਖਰ ਟੁੱਟ ਕੇ ਝੜ ਰਹੇ ਨੇ
ਜੋ ਪੌਣਾਂ ਦੀ ਦੇਵੀ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਆਏ ਨੇ
ਛੱਤ ਤੇ ਕਣੀਆਂ ਦੀ ਟਪ-ਝੜਾਪ
ਇਹ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਪਤਝੜ ਲਿਖ ਰਹੀ ਹੈ
ਬਾਗਾਂ ’ਚ ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਖੜ ਖੜ - ਸਰ ਸਰ
ਪਤਝੜ ਦੀ ਕਵਿਤਾ -
ਗੁਨਾਹ ਵਾਂਗ ਭਾਰੀ ਹੈ
ਇਕ ਤੇਜ਼ ਛੁਰੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ
ਅੰਦਰੋਂ ਚੀਰ ਰਹੀ ਹੈ
7. ਕਰਾਂਤੀ
ਤੇਰੀ ਇਕ ਤੱਕਣੀ -
ਬਰਫ਼ ਪਿਘਲਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ
ਬੈਂਤ ਦੇ ਬੂਟੇ ਨੱਚਣ ਲਗਦੇ
ਪੱਥਰ ਮੌਲਣ ਲਗਦੇ
ਤੇਰੀ ਤੱਕਣੀ ਤੋਂ ਮਹਿਰੂਮ ਰਹਿਣਾ
ਜਿਉਂ ਕਬਰੀਂ ਪੈਣਾ
ਜੇ ਤੂੰ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੋਲ•
ਤਾਂ ਨੱਚਣ ਲੱਗੇ ਕੁਲ ਕਾਇਨਾਤ
ਜੇ ਹਿੰਮਤ ਕਰੇਂ ਤੇ ਬੋਲੇਂ
ਤਾਂ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਕਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਵਰਖਾ
ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਝੱਲੇ ਨੇ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ
ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਸ਼ਰਾਬ
ਮੇਰੇ ਵਲ ਕਦਮ ਵਧਾਉਣ ਲਈ
ਬਸ ਇਕ ਕਰਾਂਤੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤੈਨੂੰ
8. ਅੱਗ
ਮੇਰੇ ਸਾਹਵੇਂ ਅੱਗ ਮੱਚਦੀ
ਲਪਟਾਂ ਛੱਡਦੀ
ਅਥਾਹ ਜੋਸ਼ ’ਚ ਟਹਿਕਦੀ
ਵਿਛੋੜੇ ਦੀਆਂ ਉਦਾਸੀਆਂ
ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ
ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰ
ਮੇਰਾ ਜੰਮ ਚੁੱਕਿਆ ਦਿਲ
ਉਹਦੀ ਤਲੀ ’ਤੇ ਪਿਘਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
- ਚੁਪ ਚਾਪ
ਉਹਦੇ ਗਰਮ ਬੁੱਲ•’ਤੇ
ਭੜਕ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਅਗਨ
ਕਰਦੀ ਦੂਰ ਉਦਾਸੀਆਂ
ਗਹਿਰੀ ਕਾਲੀ ਰਾਤ
ਉਹਦੇ ਸਾਹਾਂ ’ਚ ਤਪਦੀ
ਮੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਮੱਚਦੀਆਂ
ਬੁੱਕਲ ’ਚ ਘੁੱਟਦਾ ਮੈਨੂੰ
ਭੁਚਲਾਉਂਦਾ ਵਰਗਲਾਉਂਦਾ
ਫਿਰ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਖੇਡ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ
ਪੂਰੇ ਜੋਸ਼ ’ਚ
ਹੋਰ ਕੋਲ ਢੁੱਕਦੀ ਮੈਂ
ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਦੇ
ਬਾਹਰੋਂ ਆਉਂਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ’ਚ ਸੋਚਾਂ
ਇਨ•ਮੱਚਦੀਆਂ ਲਾਟਾਂ ਦਾ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੀ
ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਲੈ ਜਾਣ ਵਾਲਾ
ਉਹ ਆਨੰਦੀ ਨਸ਼ੇ ਵਰਗਾ
ਜੇ ਲੈਂਦੀ ਤਾਂ ਤਾਲੂ ਮੱਚਦਾ
ਨਾ ਲੈਂਦੀ ਤਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ
ਏਹੀ ਹੈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਜਿਥੇ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਆਸਰਾ
ਮੈਂ ਗੁਆ ਲੈਣਾ ਹੈ ਆਪਾ
ਇਸ ਪਾਗ਼ਲ ਸੰਗੀਤ ’ਚ
ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿਆਮਤ ਦਾ ਦਿਨ
ਸਿਰਦਰਦ ’ਚ ਝਾਕਦੀ ਹਾਂ ਏਧਰ ਓਧਰ
ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ
ਸਾੜ ਲੈਣਾ ਹੈ ਇਸ ਅਗਨ ’ਚ ਆਪਾ
ਫਿਰ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਇਸ ਅਗਨ ਦਾ ਸਾਥ
9. ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਲੱਭ ਸਕਦੀ
ਮੈਂ ਲੱਭ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ
ਬਸ ਦੇਖੀ ਹੈ ਭਰਪੂਰ ਪਤਝੜ
ਡਿੱਗੇ ਪੱਤਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀ
ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਉਹ ਸ਼ਬਦ
ਜੋ ਅਜੇ ਬੋਲਿਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ
ਤੇਰੇ ’ਚ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਮੈਂ ਆਪਾ
ਪਰ ਲੱਭਿਆ ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਸਵੈ ਮੈਨੂੰ
ਰਹਿਮ ਲਈ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਦੀ
ਉਸ ਲਈ ਜੋ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਬੁਣਿਆਂ
ਸਬਰ ਦੀ ਪਹਾੜੀ ’ਤੇ
ਮੈਂ ਟੁਕੜਾ ਟੁਕੜਾ ਖਿੱਲਰੀ ਪਈ ਹਾਂ
ਤੇਰੇ ’ਚ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ
ਮੇਰਾ ਅਕਸ ਮੈਨੂੰ
ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ’ਚ ਤੱਕਦੀ
ਮੈਂ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਈ ਹਾਂ
ਏਦੂੰ ਤਾਂ ਡੁੱਬ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਏਨਾਂ ’ਚ
ਕਿ ਜਿੱਥੇ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ ਮੈਨੂੰ ਅਕਸ ਮੇਰਾ
10. ਰੋਣ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਇਹ ਜ਼ਮੀਨ ਪੱਥਰਾਂ ਦੀ ਹੈ
ਇੱਥੇ ਹੰਝੂ ਡੁਬਣਗੇ ਨਹੀਂ ਮਿੱਟੀ ’ਚ
ਉਹ ਰੁੱਖ ਜਿਹੜੇ ਤੇਰੀ ਹਸਤੀ ਨੂੰ
ਸਨਮਾਨ ਦਿੰਦੇ ਨੇ... ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨੇ
ਓ ਬਾਰਿਸ਼! ਮੈਂ ਤੇਰੇ ’ਚ ਰਲਦੀ ਹਾਂ
ਕਿ ਰੋ ਸਕਾਂ
ਪਰ ਮੇਰੇ ਗੌਰਵ ਲਈ
ਬੀਤੇ ਦਿਨ ਦੀ ਯਾਦ
ਮਨ ਦੀ ਸਾਂਤੀ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗੀ
ਯਾਦਾਂ ਸਦਾ ਰਹਿੰਦੀਆਂ, ਮਰਦੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਉਹ ਦਿਨ ਜੋ ਪੀਲੀਆਂ ਉਲਟੀਆਂ ’ਚ ਬਦਲ ਗਏ
ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ
ਕਿ ਉਨ•ਾਂ ਬਾਰੇ ਰੋਣ ਨਾਲ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
11. ਨੀਂਦ ਦੇ ਯੋਧੇ
ਮੇਰੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ’ਚ
ਉਨੀਂਦਰੇ ਦੀ ਫੌਜ ਹੱਲਾ ਬੋਲਣ ਲਈ ਲੁਕੀ ਹੋਈ
ਮੈਂ ਉਨ•ਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਨ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ
ਪਰ ਮੈਂ ਇਨ•ਾਂ ਲੜਾਈਆਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ
ਮੈਂ ਹੌਂਸਲਾ ਕਰਕੇ ਪਲਕਾਂ ਦੀਆਂ ਬਰਛੀਆਂ ਦੇ ਡੰਗ ਮਾਰੇ
ਉਹ ਏਨੇ ਤਾਕਤਵਰ ਕਿ ਮੇਰੀਆਂ ਬਰਛੀਆਂ ਪਰ ਧੱਕ
ਉਨ•ਾਂ ਸਖ਼ਤੀ ਨਾਲ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਢੋਅ ਦਿੱਤੇ
ਮੈਂ ਵਾਪਸੀ ’ਚ ਚਿੱਟਾ ਝੰਡਾ ਫਹਿਰਾਇਆ
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੀਮਤੀ ਪਲਾਂ ਬਾਰੇ ਭੁੱਲ ਗਈ
ਚਿੱਟਾ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਇਹ ਲੜਾਈ ਹਰ ਰਾਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਚਿੱਟਾ ਝੰਡਾ ਲਹਿਰਾੳਣ ਦੀ
ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਹੈ।
ਮੁਬਾਰਕਾਂ! ਜੇਤੂ ਫੌਜੀਆਂ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਪਾ ਇਸ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਛੱਡ ਦਿਤਾ ਹੈ
ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਮੈਂ ਟੁਕੜਾ ਟੁਕੜਾ ਹੋ ਗਈ
ਇਕ ਕਮਜ਼ੋਰ ਮਨੁੱਖ ਵਾਂਗ
12. ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਅੱਥਰੂ
ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਰੋਂਦਾ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਹੰਝੂ
ਕਿਸੇ ਅਨਾਮ ਭਾਵਨਾ ਕਾਰਨ
ਮੇਰੇ ਆਗੋਸ਼ ਵਿਚ ਆਜ਼ਾਦ ਪੰਛੀ ਸੁਪਨੇ ਲੈਂਦੇ
ਨੀਂਦਰਾਂ ’ਚੋਂ ਉਠ ਗਾਉਣ ਲਗਦੇ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਭੰਗ ਕਰਦੇ
ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਭੰਗ ਕਰਨ ’ਚ ਆਨੰਦ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ
ਮੇਰੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ
ਕਦੇ ਨਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦਿਆਂ
13. ਰਾਤ ਦਾ ਪਰਦਾ ਉਤਰ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਮਖ਼ਮਲੀ ਰਾਤ ਬਾਗ਼ ਤੇ ਪਰਦੇ ਵਾਂਗ ਉ¤ਤਰ ਰਹੀ ਹੈ
ਸ਼ਹਿਤੂਤ ਦਾ ਰੁੱਖ ਮੱਖੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਰੁੱਖ ਦੇ ਉਪਰ ਚੰਦਰਮਾ ਝੁਕ ਰਿਹਾ ਹੈ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ
ਖੁਰਮਾਨੀ ਲਾੜੀ ਵਾਂਗ ਚਿੱਟਾ ਗਾਊਨ ਪਹਿਨੀ
ਜਿਸ ਦੇ ਪੱਤੇ ਝੂਮ ਝੂਮ ਕੇ ਕਰ ਰਹੇ ਤੀਮਾਰਦਾਰੀ
ਹਵਾ ਚੰਦਰਮਾ ਨੂੰ ਪੱਖਾ ਝੱਲ ਰਹੀ ਹੈ
ਪਾਣੀ ’ਚ ਟਿੱਡੇ ਟਪੂਸੀਆਂ ਮਾਰ ਰਹੇ
ਉਸਦੇ ਸਿਰ ’ਤੇ ਫੁੱਲ ਡਿਗ ਰਹੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ’ਚ ਬੀਂਡਾ ਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਧੀਮੇ ਸੁਰ ’ਚ
ਜਵਾਬ ’ਚ ਡੱਡੂ ਵੀ ਗਲੇ ਫੁਲਾ ਕੇ ਗਾ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਵੱਡੀ ਮੱਖੀ ਬਾਗ਼ੀ ਨਰਤਕੀ ਵਾਂਗ ਉ¤ਡ ਰਹੀ ਗਾ ਰਹੀ
ਤੇ ਜੀਭ ਨਾਲ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਡੋਡੀਆਂ ਚੂਸ ਰਹੀ
ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਖੇਡ ’ਚ ਮਸਤ ਚੰਨ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਰੀਂਗ ਰਿਹਾ
ਪਹੁ ਫੁਟਾਲੇ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰ ’ਚ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ
ਧੁੰਦਲਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ
14. ਕੀਮਤ
ਤੇਰੀਆਂ ਝਿੰਮਣਾਂ ਤੋਂ ਬਰਫ਼ ਕਿਰ ਰਹੀ ਹੈ
ਖ਼ਾਲੀ ਰਾਹਾਂ ਨੂੰ ਭਰ ਰਹੀ
ਪਲਕਾਂ ਨਾਲ ਮੈਂ ਸਾਫ਼ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਬਰਫ਼
ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਭਾਰ ’ਚ ਟੁੱਟਦੀ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ’ਚ ਡਿਗਦੀ ਹੈ ਬਰਫ਼
ਦਿਨ ਹੋਰ ਯਖ਼ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਯਕਦਮ
ਵਿਚਾਰੀ ਗ਼ਰੀਬ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰਦੀ
ਮਾੜੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਖੇਡ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਗਈ
ਤੇਰੀ ਰੂਹ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ਬਦਲੇ
ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ’ਤੇ ਉਹ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਸੱਚੀਆਂ ਨੇ?
ਤੇਰੇ ਦਿਨ ਦਾਅਵਤਾਂ ਵਾਲੇ
ਮੇਰੇ ਦਿਨ ਵਰਤਾਂ ’ਤੇ ਬੈਠੇ
ਦੋਵੇਂ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ੋਧ ਤੇ ਉਦਾਸੀ ’ਚ
ਹੱਥ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ
ਤਪਦੇ ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਮੌਸਮ ’ਚ
ਸੇਕ ਤੋਂ ਦੂਰ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ
ਉਫ਼! ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਬਰਫ਼ ਪੈ ਰਹੀ ਹੈ
ਪਤਾ ਹੈ ਤੈਨੂੰ
ਇਸ ਦੀ ਕਿੰਨੀ ਕੀਮਤ ਦੇਣੀ ਪੈਣੀ ਮੈਨੂੰ
15.
ਮੈਨੂੰ ਘੇਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਡਰ
ਕਿ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਤੈਨੂੰ
ਮੈਂ ਗ਼ਲਤੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ
ਆਪਣਾ ਸੂਹਾ ਦਿਲ ਹਵਾਲੇ ਕਰਕੇ
ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਤਿਰ ਤੱਕਣੀ ਦੇ
ਤੂੰ ਜੁਗੋ-ਜੁਗ ਜੀਵੇਂ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ!
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ’ਚ ਭਾਂਬੜ ਮੱਚਣਗੇ
ਤੇਰੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਅਗਨ ਦੇ
ਕੀ ਗੰਗਾ ਨੂੰ ਸਾਡੀਆਂ ਅਸਤੀਆਂ ਦੀ ਏਨੀ ਚਾਹਤ ਹੈ?
ਕੀ ਏਨਾ ਕਾਫੀ ਨਹੀਂ
ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣਾ ਸਮੁੱਚਾ ਵਜੂਦ
ਪਿਆਰ ਦੀ ਨਰਕੀ ਅਗਨ ’ਚ ਬਾਲ਼ ਰਹੇ ਹਾਂ।
16.
ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨ ਲਈ
ਕਿਸੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ ਤੇ ਦੌਲਤ ਤੇ
ਇਕ ਸੂਰਬੀਰ ਨੂੰ ਦੋ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਪੈਂਦੇ
ਆਪਣੀ ਆਤਮਾ ਦਾ ਤਿਆਗ
ਤੇ ਦੂਜੀ ਰੂਹ ਤੇ ਆਪਣੀ ਛਾਪ
ਤੂੰ ਸਹਿਜ਼ਾਦੇ! ਓਪਰੀ ਧਰਤੀ ਦੇ
ਘੇਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ
ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ-ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ
ਮੇਰਾ ਦਿਲ - ਮੇਰਾ ਖਜ਼ਾਨਾ
ਨਾਗ ਰਖਵਾਲੇ ਫਿਰਨ ਦੁਆਲੇ ਇਸ ਦੇ
ਤੇ ਫਿਰ
ਮੇਰੀ ਸਮੁੱਚੀ ਆਤਮਾ - ਮੇਰਾ ਆਪਾ
ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਯੁੱਧ, ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਚਿੰਤਾ
ਤੇ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਤਕਲੀਫ਼ ਦੇ
ਇਹ ਹਿੰਸਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ
ਜਿਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਗ਼ਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ
ਪੂਰੀ ਸੂਰੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਬਾਂਕੇ ਲਾਡੂ!
17.
ਕਿੰਨੀ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਹੈ ਰਾਤ
ਰਾਤ! ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਾਡਾ ਪਿਆਰ ਹੋਇਆ
ਹੀਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਚਮਕਦਾ
ਦਰਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੁਕਣਮੀਟੀ ਖੇਡਦਾ
ਪੂਰਣਿਮਾ ਦਾ ਚੰਨ ਤੱਕ ਰਿਹਾ ਹੈ
ਇਸ ਦੂਰ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਦੁੱਖ ਤਾਂ ਓਪਰੇ ਮੇਰੇ ਲਈ
ਤੂੰ ਅੱਖਾਂ ਰਾਹੀਂ ਪਿਲਾ ਰਿਹਾਂ ਮਾਦਕ ਸ਼ਰਾਬ
ਓ ਝੱਲੇ ਨਾਢੂ ਮਾਡੂ ਮੇਰੇ!
ਪਿਆਰੇ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨੀ!
ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮ! ਅਸੀਂ ਲੇਟ ਮਿਲੇ ਹਾਂ ਬਹੁਤ
ਦੇਖ! ਸਾਡੇ ਉਪਰ ਹੈ ਆਬਸ਼ਾਰ
ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸਾਡੀ ਜੀਭ ਘੁੰਮਦੀ
‘ਅਲਵਿਦਾ’ ਸ਼ਬਦ ਕਹਿਣ ਲਈ
ਮੇਰੇ ਸੁਪਨੇ ਹੀ ਮੇਰਾ ਬਹਿਸ਼ਤ ਹੈ
ਤੇ ਸੁਪਨੇ ਵਹਿ ਤੁਰੇ ਨੇ ਤੇਰੇ ਬਹਿਸ਼ਤ ਵੱਲ
ਦਿਲ ਦਾ ਪੰਛੀ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰੇ
ਮੈਂ ਚਾਹਾਂ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਵਹਿ ਜਾਂ
ਮੇਰਾ ਹੱਠੀ ਦਿਲ ਤੇਰੀ ਅਗਨ ਅੱਗੇ
ਸਭ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ ਹੈ
ਦੇਖ! ਤੇਰੀ ਤਸਵੀਰ ਲੈ ਚਲੀ ਹਾਂ
ਅੱਖਾਂ ’ਚ ਲੁਕੋ ਕੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ
ਤਾਜ ਮਹੱਲ
ਮੈਂ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰਨ ਆਈ ਹਾਂ- ਮੇਰੇ ਤਾਜਮਹੱਲ
ਤੂੰ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਯਾਦਗਾਰ
ਰੂਹ ਦਾ ਮਹਿਰਾਬ
ਮੈਂ ਸ਼ਾਤ ਹੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ
ਤੇਰਾ ਸੁਆਗਤ ਹੈ
ਓ! ਮੁਹੱਬਤੀ ਮਹਿਲਾਂ ਦੇ ਫਰਿਸ਼ਤੇ! ਆ
ਕਿ ਤੇਰੇ ਕਦਮਾਂ ਹੇਠ ਜਿਊਂਦੀ ਜਾਗਦੀ ਬਹਾਰ ਰੋ ਰਹੀ
ਕੀ ਇਹ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਹੰਝੂ ਨੇ
ਜਿਸਦਾ ਹਰ ਤੁਪਕਾ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਵਰਜਿਤ ਫਲ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਵਗਦਾ ਹੈ ?
ਕੀ ਇਹ ਬਰਫ
ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਬਹਿਸ਼ਤ 'ਚੋਂ ਕਿਰ ਰਹੀ ਹੈ?
ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਦੁੱਖ ਸੁਣ ਰਹੀ ਹਾਂ ਫਰਿਸਤੇ!
ਜੋ ਮੇਰੇ ਦਰਦ 'ਚ ਰਲ ਰਹੇ ਨੇ
ਤੇਰੇ ਦਿਲ 'ਚ ਉੱਕਰਿਆ ਵਿਦਰੋਹ
ਮੇਰੇ ਦਿਲ 'ਚ ਵੀ ਜਾਗ ਪਿਆ ਹੈ
ਉਦਾਸ ਖੂਬਸੁਰਤੀ ਦਿਲ 'ਚ ਧੂਹ ਪਾਉਂਦੀ
ਰਾਤ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਬਾਹਰ ਖਿੰਡਾਉਂਦੀ
ਤੂੰ ਲਾਡਲਾ ਹੰਸ
ਉੱਡਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ
ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਰੇਖ 'ਚ
ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾ- ਦੁੱਖ ਹਰਦੀ
ਮੇਰਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਮੰਦਰ ਮਨ ਮੋਂਹਦਾ ਸੱਭਦਾ
ਆਪਣੇ ਜਲੌਅ ਨਾਲ ਤੂੰ
ਇਕ ਰੂਹ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦੀ ਗਰਿਫ਼ਤ 'ਚ ਲੈ ਲਿਆ
ਤੂੰ ਹੈਂ ਮੁਮਤਾਜ ਮਹੱਲ
ਜੋ ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਮਨ ਮੋਂਹਦੀ
ਤੂੰ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੀ ਕਿ ਤੇਰੇ ਦੁੱਖ ਜਾਗੇ
ਕੁੱਲ ਜਹਾਨ ਦੀਆਂ ਜਲ਼ੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਕਣ ਕਣ 'ਚ
ਜਿੰਨੀ ਦੇਰ ਮੁਹੱਬਤ ਹੈ
ਤੂੰ ਤੀਰਥ ਹੈਂ- ਪੂਜਣਯੋਗ
ਜਾਣਾ ਕਿ ਮੁਹੱਬਤੀ ਤੂਫ਼ਾਨ ਇੱਕ ਸਦੀਵੀ ਕਸ਼ਟ !
Wednesday, August 5, 2009
SOME POEMS FOR INDIA
INDIAN TUNES
UKTAMOY
1
The fear is seizing me over.
To love you am I mistaken
Having surrendered my flaming heart
To the cunning gaze of your eyes?
You must live for ever, darling.
Or else, my heart would put on fire
Along with your body in the fire.
Does the river Ganga need our ashes so much?
Wouldn’t it be enough that much
We have been burning entirely
In the hell of the love’s fire
2
The leaves falling before my eyes
Are the tears of the fall’s eyes.
The bare footed years
Would recognize tears.
The banana plantation
Is full of children.
I would see them
In my dreams
As if it were India.
3
The holiness of love in India is so high.
Wrapping his feelings in a secret gold,
A Shah built a palace for a woman
To honor the love of Mumtozmahal.
Eh, Shah who robbed my peace,
The echo who shadowed on my breast
Due to that love I have fallen in,
I have my Tajmahal in my heart.
For you to come,
A pilgrimage to make
Would be enough.
4
To possess
The land,
Water,
The wealth
Of a country
A warrior
Would do both:
Sacrifice his soul,
Take the souls.
You, the prince
Of an alien country
Are seizing
My thoughts,
My dreams,
My treasure – heart
Guarded by snakes
Lying around it,
And then
All my spirit
And soul
Without battle,
Without worrying,
Without suffering,
This violence started
Would drive me mad
Entirely some day, my lad.
UKTAMOY
1
The fear is seizing me over.
To love you am I mistaken
Having surrendered my flaming heart
To the cunning gaze of your eyes?
You must live for ever, darling.
Or else, my heart would put on fire
Along with your body in the fire.
Does the river Ganga need our ashes so much?
Wouldn’t it be enough that much
We have been burning entirely
In the hell of the love’s fire
2
The leaves falling before my eyes
Are the tears of the fall’s eyes.
The bare footed years
Would recognize tears.
The banana plantation
Is full of children.
I would see them
In my dreams
As if it were India.
3
The holiness of love in India is so high.
Wrapping his feelings in a secret gold,
A Shah built a palace for a woman
To honor the love of Mumtozmahal.
Eh, Shah who robbed my peace,
The echo who shadowed on my breast
Due to that love I have fallen in,
I have my Tajmahal in my heart.
For you to come,
A pilgrimage to make
Would be enough.
4
To possess
The land,
Water,
The wealth
Of a country
A warrior
Would do both:
Sacrifice his soul,
Take the souls.
You, the prince
Of an alien country
Are seizing
My thoughts,
My dreams,
My treasure – heart
Guarded by snakes
Lying around it,
And then
All my spirit
And soul
Without battle,
Without worrying,
Without suffering,
This violence started
Would drive me mad
Entirely some day, my lad.
Sunday, August 2, 2009
UKTAMOY VISITS INDIA... JULY-2009
Subscribe to:
Posts (Atom)